Dag 14

Rustdag Pont d’Ain (beetje peddelen)

Vandaag rustdag, een dag niet fietsen. We zijn wel al vroeg op maar dat maakt niks uit. Elias vertrekt, en voor zijn vertrek ziet hij nog iets aan Stefan zijn fiets, de nok waar de bagage drager op vastzit is afgebroken. Fuck heb ik ook gehad. Met de nodige inventiviteit wordt de drager op de andere nokken vastgezet en de maken we het spatbord met tieraps vast. Mocht het dan nog misgaan moet e.. gelast gaan worden. Uiteindelijk zit alles weer op zijn plek, en vast, gaan Elias en Lara op pad en Stefan en ik genieten van het ontbijt.

Ook lopen we de route helemaal na en maak ik een nieuw plan. Mijn grote teleurstelling is dat ik hem bijna niet kan betrekken bij dit soort activiteiten. De aanwezigheid van de iPad en de wifi vergen al zijn aandacht, en ik ben hem dan ook vrij snel kwijt in al het gebeeldscherm. Uiteindelijke moeten we een paar campings checken, daar is hij wel weer voor te porren. Maar o wat vind ik dit lastig. Hoe maak ik hem meer betrokken bij de reis bij wat we doen, bij de logistiek het alledaagse. Hoe maak ik hem meer verantwoordelijke voor zijn eigen spullen zonder druk? Ik heb geen idee.

Wat prettig was, was samen naár de super U boodschappen doen, dat was gezamenlijk, samen dingen zoeken, eten kopen en beslissen, ook Susan en Antoon tegen komen en even bijkletsen, een telefoonnummers uitwisselen.

Dan terug en proberen samen de tassen uit te zoeken. Dat lukt dus niet goed, want zijn hoofd staat alweer op iPad en wifi. Ik maak de handel in orde en gun hem zijn en druk hem op het hard de bryton opnieuw laden en de iPad ook op te laden en niet teveel stroom te gebruiken.

Als ik na een uur aankom is bijna alle stroom op en is Stefan verdwenen in spelletjes, you tube filmpjes etc. Ik baal, als een stekker. Alle stroom bijna op meneer is verdwenen en niet meer aanspreekbaar. Drama gedoe. We willen net samen weggaan naar het zwembad als Michael en Yvonne aan kopen rijden. Dat had ik niet verwácht. We kletsen even wat en ik zie aan Stefan zijn gezicht dat het niet ok gaat met hem. Ik trek snel mijn eigen plan en ga dan met hem maar de rivier (koud en snel stromend) en het zwembad, lekker verkoelend. Stefan gaat dan na het zwemmen alles weer opladen, en ik ga nog terug naar de super om zonnebrand te halen die bijna op is. Bij terugkomst, zit in dan in de brandende zon met de iPad, pfff bijna te verbranden, ik haal hem uit de zon en vraag hem te stoppen met spelen en alleen nog maar de boel op te laden. Zat er nog maar 4% in. Pfff ik kom maar niet bij hem aan hiermee. Ik neem hem mee om te gaan koken. Dat gaat heel goed en hij helpt super. Na het eten de afwas, en uiteindelijk gaat hij weer verder de iPad opladen. Ik klets nog wat en ruim de tassen verder in en ga naar Stefan. Weer verdwaalt in spelletjes en nog niet genoeg bijgeladen. Vervelend. Ik spreek hem er weer op aan maar hier enige wat hij doet is verdwijnen. In schuld en angst, erg lastig. Er wordt hier vanaf 2100 uur onweer verwacht. Ik ga zo lekker slapen. Nog even een plaats rond het eindpunt vinden voor de weersverwachting, alvast de tassen in orde maken die in orde kunnen en dan vroeg erin en lezen en slapen. Morgen een lange dag.

De eerste rustdag was hard nodig, ik ben erg streng over de iPad, bang dat we hem niet kunnen gebruiken waarvoor we hem nodig hebben, en bang om geen contact meer met Stefan te hebben. Volgende rustdag nog meer rusten en minder doen, en uitzoeken..

Gevoelens.

Niet in contact, lusteloos, huilachtig, en vooral moe. Ook onzeker en een beetje wanhopig, hoe kan ik hem beter bereiken. Ik ben niet uit op ruzie maar het inlevingsvermogen rondom het iPad gebruik is echt nul. Misschien leg ik de lat te hoog, verwacht ik teveel. Ik heb geen idee, hoe ik hiermee om moet gaan.

Ik wel heel veel zin in de rest van de route en om deze geweldige reis met Stefan af te maken.