Met Autisme de wereld in fietsen
Stefan over fietsen:
Voor mij is het fietsen met autisme eigenlijk een enorme stress verwijdering. het begon eigenlijk allemaal toen ik 10 was en opeens zij “ik wil naar oma fietsen!”. vanaf dat moment wist ik van mijzelf dat ik bijna niet zal stoppen met fietsen totdat die ene kilometer is gezet. ik ben gediagnostiseerd met PDD-MCDD (wat dat ook mag zijn), maar dat maakt niet echt uit als het gaat over mijn prestaties. ik vind het plannen al een geweldig ding, dus het fietsen zelf is in mijn hoofd al een groot feest. de meeste zeggen dat autisme een soort handicap is… ik heb daarop maar drie woorden erop. “Ga toch fietsen!”.
Vanaf zijn geboorte was duidelijk Stefan is een bijzonder kind. De enorme kracht waarmee hij de wereld in keek. Die vastberaden blik, helder, krachtig en onverschrokken staat me nog steeds bij. naarmate hij ouder werd vielen ons steeds meer dingen op die ook “vreemd”. Echter voor ons was dit Stefan en wisten steeds weer op een of ander manier op de juiste knop te drukken. Wat wel lastig was, was zijn enorme eigengereidheid, krachtige wil, emotionele uitspattingen. Op de peuter speelzaal werd vastgesteld dat hij weinig tot geen contact maakte met andere kinderen en last had van “echolalie” (het napraten van zinnentjes uit bv tekenfilms en die inzetten daar waar een bepaalde context het zelfde was als van de film.
Op de lagere school werd snel duidelijk dat hij niet paste in het systeem. Daar waar wij de boot probeerde af te houden voor het label ging het nu niet meer. Na een jaar met strubbelingen en onderzoeken kreeg Stefan de diagnose PDD-MCDD. Er viel voor ons als ouders veel op zijn plek, en ook ging er een deur open naar passende begeleiding en onderwijs. Stefan vind zijn plek op de professor Groenschool en we zijn alle mensen daar (juf tineke, meester kees en de alle pedagogen en begeleiders) enorm dankbaar voor toewijding naar hem.
Tot die tijd wilde stefan ook niets weten van een driewieler, fiets of autoped. Hij ging erop zitten of staan en dan wachten totdat iemand hem in beweging zette. Wat hebben we eindeloos geprobeerd. Maar er was geen interne drive om uit zichzelf aanstalten te maken om iets met fietsen te doen. Dit is sowieso tekenend voor hem. Pas als hij er zelf mee verbonden was (van spijlenbed, naar groot bed, van kinderstoel naar gewone stoel, etc) en uit zichzelf aangaf de volgende stap te maken, dan deed hij het en ging als vanzelf. tot die tijd, helaas kansloos. Zo ook met fietsen. Toen hij 9 jaar oud was zag ik mij kans schoon. Ik zei “stefan je bent nu toch echt te zwaar aan het worden om nog achterop te zitten” Waarop zijn reactie was ” nou dan probeer ik die fiets toch”. Zo gezegd zo gedaan en na 1 keer achter hem aan rennen fietste stefan. En daar ging meneer door de wijk en dezelfde avond wilde hij ook nog wel de polder in.
Een paar weken later gaf hij aan ” ik wil wel naar Oma fietsen” en zo gingen we in 2009 op de fiets naar oma. Een jaar later wilde hij naar schiermonnikoog. ( een tocht die we weer een jaar later hebben over gedaan). Daarna vertelde hij “over 2 jaar wil ik wel naar de middellandse zee fietsen” en zo geschiede weer 2 jaar later, met een jaar ertussen met een stevige trainingsrit.
Het fietsen was voor mij als vader een manier om meer contact te krijgen, hem in de werkelijke wereld uitdagingen te laten meemaken (buiten zijn “normale” computerwereld) en ook om te leren gaan met het alledaagse, teleurstellingen, etc. Een fietstocht zorgt voor een kalmerend en overzichtelijk ruimte wat zich afspeelt rond de route van a naar b, het alledaagse; eten, slapen, opruimen, inpakken, de route, aankomen etc.
De tocht naar de middellandse zee was de meest uitdagende reis voor ons beiden, en heeft een diepe impact gehad op zijn vermogen om met teleurstelling en uitdagingen om te gaan. Hij heeft hier echt emotioneel, mentaal, praktisch en fysiek zijn grenzen verlegd. Nog steeds voel ik een diep respect voor hem en zijn doorzettingsvermogen, veerkracht en enorme dosis humor en “out of the box” denken en gedrag. Zijn grootste kracht is zijn onbevangenheid en vertrouwen in mensen waarmee hij altijd weet te raken en ontroeren.